NRC * * * *: “Kwetsbaar. ontroerend. Subtiel spel met realiteit en fictie.”
“Door Kramers ritmische, multi-instrumentale composities, de muzikale tekst van Freek Vielen en het intuïtieve spel van de acteurs wordt de afgrond van de waanzin voelbaar – en daarmee ook de angst van de zoon om in de voetsporen van zijn vader te treden.”
“Door middel van subtiel spel met fictie en werkelijkheid dompelt theatermaker Michaël Bloos het publiek onder in de psychose die zijn vader in zijn greep hield toen hij op reis in Istanbul verdween.”
Trouw * * * * : “Istanbul Toont de waanzinnige kracht van theater”
“Het is een omgeving waarin de zoektocht van de zoon gedijt: een letterlijke zoektocht, maar zeker ook een naar zichzelf, naar onderlinge relaties, naar de kern van theater, naar wat echt is en onecht, naar waar realiteit fictie wordt en wat theatraliteit is.”
Volkskrant * * * * : “Een spannende zoektocht van een zoon naar zijn bipolaire vader”
“Istanbul, bericht van de andere kant is een charmante performance die de ‘zin van de waan’ onderzoekt. Bloos en Biesheuvel vullen elkaar mooi aan in een charmante performance waarin ze de ander en zichzelf bevragen, grappige kunstzinnige zijwegen bewandelen, en dan weer even de rol van vader en zoon oppakken – om zo een stevig begin van het project neer te zetten.”
Theaterkrant: “Een hommage aan de waanzin”
“Naderhand zouden aanwezigen zeggen dat het ‘het mooiste was wat ze ooit hadden gezien’.”
Groene Amsterdammer: “Knap opgebouwd. De radiodocumentaire en de voorstelling tellen heel mooi bij elkaar op.”
“In de week waarin de documentaire werd uitgezonden, had Michaël Bloos de première van een voorstelling waarin hij zijn vader speelt. Istanbul: Bericht van de andere kant gaat over dezelfde gebeurtenis, en het is bijzonder om te ervaren hoe media-eigen de twee verslagen zijn.”
“De voorstelling, door Bloos zelf geregisseerd, roept de duizeling op van een spiegelpaleis.”
“Tekstschrijver Freek Vielen roept in fragmenta-rische spiegelscherven de binnenwereld op van de zoon die zichzelf zoekt in de schaduw van zijn ongrijpbare, supercreatieve vader mét rafelrand. Gefilosofeer over wat écht toneelspel is, psychotische associaties en berichten uit Istanbul culmineren in de hilarische chaos van de Turkse televisieshow, waar waanzin en realiteit samenvallen. Knap opgebouwd. De radiodocumentaire en de voorstelling tellen heel mooi bij elkaar op. De eerste volgt de werkelijkheid. De tweede maakt duidelijk hoe complex en fluïde de werkelijkheid is.”
